Dzieje tej nadwiślańskiej wsi są niezwykłe. Właściwie można napisać, że swój początek miała ponad 5 tysięcy lat temu, kiedy to na wzgórzu, nazwanym później Grodziskiem, mieszkali już ludzie, którzy uprawiali tu prymitywnymi narzędziami ziemię. Ich krzemienne siekierki wyorują współcześni rolnicy z Biedrzychowa i okolic. Zapewne człowieka epoki kamiennej do osiedlenia się tutaj skłoniła bliska obecność wody - rybnej rzeki obmywającej miękką, wapienną krawędź doliny Wisły, oraz dogodne, wyżynne położenie miejsca, na którym położono osadę i w części żyzna gleba. Pierwsi biedrzychowianie - choć jeszcze wtedy tak się nie nazywali - zajmowali się rolnictwem i hodowlą, kupowali siekierki być może w niedalekim Ćmielowie, umieli też z gliny robić garnki, które zachowała ziemia w piaskowni na skraju wsi. Ujawniły się one dopiero w międzywojniu, kiedy to z tego miejsca ludzie zaczęli wydobywać piasek do budowy. Archeolodzy zaliczyli tę osadę - na podstawie naczyń - do kultury pucharów lejkowatych.
Nie wiemy, co było dalej. Czy prabiedrzychowianin stąd się wyprowadził, czy zabił go naturalny kataklizm, czy też zmiotła jego osadę lokalna wojna. Kolejne ślady bytności człowieka w tym miejscu datuje się na wczesne średniowiecze, kiedy to na peryferyjnym wzgórzu miała znowu stać osada, a po której pozostała pamiątka w postaci nazwy Grodzisko.
W źródłach pisanych pojawia się Biedrzychów dopiero u Długosza w XV w. jako Biedrzychów. Nazwa tej miejscowości pochodzi od imienia Biedrzych.
W 1502 r., leżący przy szlaku handlowym, biegnącym wzdłuż Wisły od Zawichostu do Solca, Biedrzychów należał do Mikołaja Figi. w 1578 r. występuje już jako Biedrzychów i jest w części własnością Andrzeja i Feliksa Biedrzychowskich oraz Andrzeja Lasoty. Należał wtedy jeszcze do parafii w Dębnie, ale po przeniesieniu siedziby parafii do Lasocina w II-ej połowie XVI w. tam został przypisany i tak zostało do dzisiaj.
Wieś przez kilka stuleci był wsią pańszczyźnianą. Dobrych gleb było mało, a kapryśna Wisła często zmieniała swoje koryto powodując zniszczenia i zmiany w usytuowaniu terenów uprawnych.
Rewolucyjna zmiana w życiu Biedrzychowa zaszła w 1864 r., kiedy to car rosyjski w czasie zaborów zniósł ukazem pańszczyznę. Wtedy to kilkudziesięciu poddanych chłopów otrzymało na własność uprawianą na rzecz pana ziemię. Zmieniło to powoli charakter wsi. w 1885 r. Biedrzychów miał 60 drewnianych domostw, w których mieszkało ponad 320 osób.
Podczas I-ej wojny światowej wieś otarła się w 1914 i 1915 r. o działania frontowe. Stacjonowała tu l Brygada J. Piłsudskiego przed przeprawą przez Wisłę . Śladem po tamtych wydarzeniach był cmentarz wojskowy na Grodzisku. w międzywojniu Biedrzychów miał szkołę, działała tu ochotnicza straż oraz organizacja wojskowa.
Skromny, choć spokojny żywot wsi przerwała II-ga wojna światowa, a wymiar apokaliptyczny miała dla mieszkańców druga połowa 1944 r, kiedy to wieś przez kilka miesięcy znalazła się na linii frontu. Armia Czerwona zza Wisły ostrzeliwała Niemców okopanych na biedrzychowskich wzgórzach.
Po wojnie niemal doszczętnie zniszczony Biedrzychów się odbudował. Sporo ludzi stąd wyemigrowało. Wieś szybko się starzeje, ale dzięki walorom przyrodniczym i turystycznym, wieś nabiera charakteru letniskowego i to jest dla niej ratunek.
